Mart ayı...

Hayat ilginç...
Birgün doğacakları bekliyorsun, birgün elinden kayıp gidenleri gözlüyorsun. Elinden hiç bir şey yapmak gelmiyor da, ağlamak için bile tutuyorsun kendini. Aklın uçuyor, havada geziyor ayakların da tek bir kelime iniyor yüreğine, aklın geri geliyor. Gelmesiyle yüreğini yakması bir oluyor, meğer zaten yanıyormuş yüreğin de... Pek fena.

Küçüklüğümden beri hep sevgi gösterildiğinde mutlu oldum, hep sevgi istedim. Küçüklüğümde dayım severdi de beni, yaptığı herşey söylediği her kelime güzel gelirdi. Sevilmek güzel...
Bir de eniştem, büyük teyzemin rahmetli eşi. Ne zaman Ankara'ya gitsek, işten dönerken cebinde benim için alınmış çukulatasını çıkarırdı. Kaşları hep çatıktı ama bilirdim beni düşünürdü.

Dayım espri yapardı hep. Güldürürdü beni, bilirdim ki güldürmek güzeldi. İnsan sevdiklerini güldürürdü. Dayım dün gece öldü.

( Bir anneler gününde, belki de 10 yıl önce, dayım demişti ki bana, "geleceğin en güzel annelerinden olacaksın, senin de anneler günün kutlu olsun..." Çocuklukta ya da gençlikte, varlığının ne kadar önemli olduğunu hissettirenler asla unutulmaz dayıcığım...Teşekkür ederim)